భాష భావానికే కాదు, బాధకు, నొప్పికి, గాయానికి కూడా సంబంధించినది.... ''Nothing ever becomes real till it is experirnced''
          John Keats అన్నట్లు మన అనుభవానికి రానిదే ఏది నిజం కాదని... నిజాన్ని కవిత్వంలోకి ఒంపి పాఠకుల నాడిని పట్టుకొని అతని అనుభవంలోకి కవిత్వాన్ని కవిత్వం నుండి జీవితాన్ని చెప్పే కవి ఆశారాజు. ఈయన ఈ మధ్య లిషాయర్‌ సాబ్‌లి అనే కవితా సంపుటి వెలువరించారు... ఈ షాయర్‌ సాబ్‌ కవిత్వం గురించి కొత్తగా చెప్పేది ఏమి లేదు.. ఆశారాజు గారి కవిత్వాన్ని ఆస్వాదించడం అంటే..
వేడి వేడి పొగలు గక్కుతున్న ఇరానీ చాయ్ని చప్పరించడం,
సమోసాతో పచ్చి మిర్చి నంచుకు తినడం,
పాత బస్తీ మసీదు సందుల్లో అత్తరు వాసన పీల్చడం,
చార్మినార్‌ వీధుల్లో పావురాల రెక్కల చప్పుడు వినడం,
చుడీ బజారులో గాజుల మిలమిలను దశ్యం చేయడం...
ఆశారాజు గారి కవిత్వం హైదరాబాదీ పరిమళాన్ని.. ఆత్మని.. యాసని వదలని కవిత్వ ఝరి
హిందూస్తాన్‌ దక్కన్‌ రాగాల గుబాళింపు ...
తన కవిత్వం ఎంతకు బోర్‌ కొట్టనీ మదు మధుర సంగీతం...
నేటికీ ఎక్కడో చోట ప్రదర్శింపబడే సజీవ నాటకం...
...
''నాకు కవిత్వం రాయడం అస్సలు ఇష్టం ఉండదు నేను దాచుకొని తిరిగే అన్ని గాయాలను అది బయట పెడుతుంది నా జేబులో ఉన్న రాయి తీసి వాడి ముఖం పగలగొడుతుంది.
ఇష్టం లేని పని కవితలో వైయుక్తికాన్ని అత్మాశ్రయ కవిత్వాన్ని రాస్తూనే సమాజ పోకడలను సమాజంలోని వ్యక్తుల తీరుని విప్లవం చేస్తారు... పైపై కవిత్వాన్ని చూసి అతని గొడవే అనుకుంటారు అందరూ కానీ సంఘంలో జరిగే సన్నివేశాల్ని తెరకెక్కిస్తుంటారు....
''లోపల దహించే నొప్పి ఊపిరాడనీయక పోయినా
బతుకు భారాన్ని మోయడానికి బాధని దిగమింగుకుంటారు'' బాధ కవితలో కవి మనతో మాట్లాడుతున్నట్టు సందర్భాన్ని మనతో పంచుకున్నట్టు మన జీవితాన్నే చెబుతున్నట్టు
దగ్గర నుండి మనల్ని అక్షరాల రూపంలో పరామర్శిస్తున్నట్టు... ఉంటుంది ఆయనకవితా మహత్తు.
''సముద్రంలో నీళ్లుంటాయి
నదిలోనూ నీల్లుంటాయి
అలా అనిపించదు కానీ
కన్నీళ్ళే ఎక్కువ లోతుంటాయి'' లోతు కవిత ప్రభావం నాతో కొనసాగింపు రాయించింది..
'నది ఎండిపోయిందనటం విని ఉంటావు
సముద్రం వెనక్కు తగ్గటం చూసుంటావు
కన్నీళ్ళే లేని మనిషిని చూసుండవు'... లోతు కవితని చదవగానే నాకు వచ్చిన కవితావేశం పై మూడు లైన్స్‌... ఆశారాజు గారు కవిత్వాన్ని రాయడమే కాదు ఆయన కవిత చదవగానే మనల్ని ఆ కవిత బతకనియ్యదు అలా అని చంపేస్తుందని కాదు ఏదో ఒక ఉద్విగ క్షణాల్ని లోపలికి చొప్పించి మనల్ని కవుల్ని చేస్తుంది అంత గొప్ప వ్యక్తీకరణ ఉంది ఆశారాజు గారి అక్షరాల్లో...
''మాటైనా పాటైనా ఏదైనా సరే నీకు నచ్చితేనే చప్పట్లు కొట్టు ఇష్టం లేకపోతే ఒక దండం పెట్టు చేతులకు బేడీలున్నట్లు కదలకుండా కూర్చోకు'' బేడీలు లేని చేతులు కవితలో
''The poetry of the earth is never dead'' కవితని కవిలోని స్వేచ్ఛని అతనిలోని సహజత్వాన్ని పట్టి చూపేది అతని అక్షరం మాత్రమే... కవిలో ఉండాల్సిన మొదటి లక్షణం పాఠకుడిని తనతో పాటు ప్రయాణించేలా చేయడం ఆ ప్రయత్నాన్ని ఎప్పటికీ మార్చుకోరు మన రాజా.
''గుండె పగిలిపోతే గ్లాసు పగిలినట్టు శబ్ధం ఏమి రాదు
కానీ జీవితమంతా కాళ్లకు పెంకులు గుచ్చుకుంటునే ఉంటాయి'' జీవితమంతా కవితలో
ఆత్రేయ రాసిన మనసొక మధుకలశం పాట గుర్తే ఉండి ఉంటుంది అందరికీ...
ఆశారాజు గారి కవితల్లో ఆత్రేయ గారి కలం అక్షరం ఆ సోకు ఆనొప్పి దాని తాలూకు వ్యధ అంతా అంతా మనల్ని కుదిపేస్తోంది... ఎంత గొప్ప వాక్యం రాశారు ఆయన... ఎవ్వరి జీవితంలో అయినా గుండె పగలకుండా ఉంటుందా ఇది అత్మాశ్రయంలా అనిపించే అనుభూతిని పంచే ప్రతిఒక్కరినీ ఒక్కసారి వెనక్కు తిరిగి చూసుకునే లా చేసే కవిత.. ఇలాంటిది ఒక్కటి చాలదు కవిత్వం ఎంత రంజుగా మనల్ని అలరిస్తుందో చెప్పటానికి...
''గోడల మీద పావురాలు వాలితే జైలు తాజ్మహల్‌ కాలేదు
గేటు దగ్గర పూల మొక్కలు పెంచితే కబరస్తాన్‌ బందావనం కాబోదులి'' జైలు తాజ్‌ మహల్‌ కాలేదు కవితలో
Heard melodies are sweet. But those unheard was sweeter. ''John keats''.... చూసిన వాటి కంటే చూడలేనివి చాలా అందంగా ఉంటాయేమో... అందంగా ఉన్నవన్నీ నిజమైన అందాలు కాకపోవచ్చును కవికి సమాజ దష్టి ఒక అంతర్లీన సంవేదన ఎప్పుడు ఉండాలి అలాంటి భావన ఉన్నప్పుడే ఇలాంటి కవితలు ఉద్భవిస్తాయి...
''బయట ఆడుకొని ఆడుకొని
ఇంట్లోకి రాగానే అమ్మ స్నానం చేయించేది ఇప్పుడు దేహం మీద, బహుశా ఎనుగుబొమ్మను చేసేంత మైల పేరుకుపోయింది మరి అమ్మ చనిపోయి చాలా కాలమైందిలి'' అమ్మ జ్ఞాపకానికొచ్చింది కవితలో అమ్మలేని జీవి ఉండదు అమ్మలెని కవితా కవితా సంపుటి కవి కూడా ఉండరు..
ఇన్ని ఉన్నాయి కదా కానీ ఇప్పుడు ఇక్కడ కవికీ అమ్మలేదు ఓ కవి చాలామంది అమ్మలకు నాలాంటి అమ్మలకు బిడ్డలు కూడా లేరు... తల్లీ బిడ్డా జోడీ యూనివర్సల్‌ అలాంటి అమ్మ జ్ఞాపకానికి రావడం.. అమ్మను తలుచుకొని బాధపడటం సూరీడు కోసం చెరువు ఎదురుచూడటమే.
ఆ ఎదురుచూపు ఎంత కమ్మగా ఉంటుందో అచ్చం కవితలా... కవిత్వం కవిత్వం కవిత్వం కవిత్వం
పుస్తకంలో 179కవితలు ఎక్కడా మనల్ని బోర్‌ కొట్టించే అంశం ఉండదు ఒక్కసారి కూడా పుస్తకం పక్కకు పెట్టి చదవకుండా ఆగము... ఈ కవి తనని తాను ప్రేమిస్తాడు తన ప్రేయసిని జ్ఞాపకం తెచ్చుకుంటాడు స్నేహితుడిని పరామర్శిస్తాడు అమ్మని మరోసారి బ్రతికి రమ్మని బతిమిలాడతాడు
ఆకలి స్వంత ఊరికి బయల్దేరిందనీ వాపోతాడు మేరా యార్‌ మర్‌ గయా అంటూ దుఖంలో నానుతాడు నిద్రపట్టని అర్థరాత్రప్పుడు అతని అక్షరాల్లో తడి కవిత్వం ఉందో లేదో అని అనుమానిస్తూ ఉంటాడు ప్రేయసిని విడిచిన ఊరిని ఒక్కసారెళ్ళి పలకరించాలి అనుకుంటాడు ఆవిడతో గడిపిన ఘడియలు లెక్కపెడుతు చల్లబడిన టీ ని చప్పరిస్తాడు... మీరు ఒకసారి చదవండి మీలో ఉన్న కవి జ్ఞాపకాల్ని ఈ కవిత్వం ద్వారా నెమరేసుకుంటూ ఉండండి హైద్రాబాదీ దం బిర్యానీ కవిత్వాన్ని ఇప్పుడే ఆర్డర్‌ చేసుకొని మనసారా ఆస్వాదించండి...

- సుభాషిణి తోట