తను ఎవరో, తన బ్యాక్‌ గ్రౌండ్‌ ఏంటో ఎవరికీ చెప్పొద్దు. నెలరోజుల పాటు ఒకే ఉద్యోగం కూడా చేయొద్దు. వారానికి ఒక జాబ్‌ చేయాలి. అవసరమైతే రెండు మూడు కూడా చేయాలి. ఇదీ తండ్రి పెట్టిన షరతు.
       ఖరీదైన భవనాలు, భూములు, డిపాజిట్లు, బ్యాంకుల్లో నగదు, కళ్లు చెదిరే బంగారు ఆభరణాలు.. ఇవి నిత్యం అతడి కండ్ల ముందు కనిపించే దశ్యాలు. తండ్రిది ఆరువేల కోట్ల రూపాయల వ్యాపార సామ్రాజ్యం. చిటికేస్తే వందలాది మంది పనివాళ్లు. అడుగు తీసిన అడుగు బయట పెట్టాలంటే లగ్జరీ కారు.. లేదంటే విమానం. కాలుకింద పెట్టాల్సిన పనిలేదు. బడా వ్యాపారుల తనయులుగా కాలుమీద కాలేసుకుని దర్జాగా బతికేయొచ్చు. మట్టి అంటకుండా, చెమట చిందకుండా తండ్రి వారసత్వాన్ని పుణికిపుచ్చుకోవచ్చు. దీపావళి బోనస్‌గా తన ఉద్యోగులకు కార్లు, ఫ్లాట్లు, బంగారు ఆభరణాలను బహుమతిగా ఇచ్చినందుకు వార్తల్లో నిలిచిన ప్రముఖ వ్యాపారి. అయితే తన కొడుకు మాత్రం కఠిన పరిక్షలు పెట్టాడు. జీవితమంటే సాఫీగా ఉండదని.. ఆటుపోట్లు తట్టుకొని నిలబడగలగాలని ఆశించాడు. ఆ జీవితాన్ని కూడా తన కొడుకు అనుభవించాలని ఆ తండ్రి ఆలోచన. జీవితం వడ్డించిన విస్తరే కావొచ్చు.. అంతమాత్రాన విస్తరి ఎలా కుడతారో నేర్చుకోవడంలో తప్పులేదు. హితార్ధ్‌ తండ్రి ఘన్‌ శ్యామ్‌ డొలాకియా సరిగ్గా ఇలాగే ఆలోచించాడు.
       గుజరాత్‌ హరేకష్ణ ఎక్స్‌ పోర్ట్స్‌ అధినేత ఘన్‌ శ్యామ్‌ డొలాకియా గురించి ప్రత్యేకంగా చెప్పాల్సిన పనిలేదు. రూ. 6వేల కోట్ల వ్యాపారాధినేత. అందరు తండ్రులు తన కష్టం కడుపున పుట్టినవాళ్లకు రాకూడదు అనుకుంటారు. కానీ ఘన్‌ శ్యామ్‌ మాత్రం కష్టమంటే ఏంటో వాళ్లకూ తెలియాలి అంటారు. రేపు వాళ్ల లైఫ్‌ వాళ్లకుంది. కానీ ఎవరు చెప్పొచ్చారు.. పూలమ్మిన చోట కట్టెలు అమ్మాల్సి వస్తే.. ఆస్తులు కరిగిపోతే సామాన్యుడిలా బతకాల్సి వస్తే.. ఆ బతుకు పాఠం తెలిసుండాలిగా.. మురికివాడల్లో అయినా బతికే ధైర్యం ఉండాలిగా. అందుకే కొడుకులందరికీ అగ్ని పరీక్ష పెట్టాడు. హితార్ధ్‌ ఇటీవలే న్యూయార్కులో పైలట్‌ కోర్సు చదవి వచ్చాడు. తండ్రి పెట్టిన షరతు ప్రకారం వ్యాపారంలో సర్రున దూరిపోలేదు. ముందుగా నెల రోజుల టాస్క్‌ పూర్తి చేసిన తర్వాతే వ్యాపార సామ్రజ్యంలోకి ఎంట్రీ. చేతిలో ఒక కవరు. అందులో ఫ్లయిట్‌ టికెట్‌. జేబులో రూ. 500. ఎయిర్‌ పోర్టుకి వెళ్లాకగానీ తెలియలేదు తను వెళ్లేది హైదరాబాదుకి అని. ఆ పేరు అంతకు ముందు వినడమే గానీ ఎప్పుడూ రాలేదు. ఏ భాష మాట్లాడుతారో.. ఆహారపు అలావాట్లు ఏంటో.. ఎక్కడ ఉండాలో.. ఏం చేయాలో అంతా ఆగమ్యగోచరం. మొత్తానికి విమానం ఎక్కడి హైదరాబాదులో దిగాడు. తను ఎవరో, తన బ్యాక్‌ గ్రౌండ్‌ ఏంటో ఎవరికీ చెప్పొద్దు. నెలరోజుల పాటు ఒకే ఉద్యోగం కూడా చేయొద్దు. వారానికి ఒక జాబ్‌ చేయాలి. అవసరమైతే రెండు మూడు కూడా చేయాలి. ఇదీ తండ్రి పెట్టిన షరతు. ఎయిర్‌ పోర్టు నుంచి సికింద్రాబాద్‌ వచ్చాడు. ఎక్కడుండాలి అన్నది మొదటి ప్రశ్న. లాడ్జిలో ఉండాలా? రోడ్డుపక్కన పడుకోవాలా..? భయమేసింది. లాడ్జిల్లో అడిగితే 4వేలు అడ్వాన్స్‌ అడిగారు. కానీ అంత డబ్బులేదు. వేరోచోట ప్లేస్‌ దొరికింది. వంద రూపాయలు ఇమ్మన్నారు. అదేదో హాస్టల్లా ఉంది. ఉండటానికి కాస్త సౌకర్యంగానే ఉంది. అంతదూరం నుంచి ఇక్కడికెందుకు వచ్చావు అని చాలామంది క్రాస్‌ క్వశ్చన్‌ చేశారు. నాన్నకు చేదోడు వాదోడుగా ఉండేందుకు వచ్చాను అని చెప్పాడు. ఉద్యోగం కోసం తిరగని ఆఫీస్‌ లేదు. జాబ్‌ సరే, నీ రెజ్యూమ్‌ ఎక్కడ అని చాలాచోట్ల అడిగారు.
       ఉద్యోగ వేటలో చాలామందిని కలిశాడు. ఒక్కొక్కరూ ఒక్కో అడ్వైస్‌ ఇచ్చారు. జాబ్స్‌ దొరికే ఏరియాల గురించి చెప్పారు. ఒకాయన సలహాతో అమీర్‌పేటలో దిగి లాల్‌బంగ్లా దగ్గర డీజీ టెలి సర్వీసెస్‌ అనే ఒక టెలీకాలర్‌ సంస్థకు వెళ్లాడు. అక్కడ తబుస్సం అనే మహిళ ఇతని మాటలు విని కదలిపోయింది. ముందుగా రూ.500 చేతిలో పెట్టింది. ఈ డబ్బుతో భోజనం చేసి, హైటెక్‌ సిటీ ఏరియాకు వెళ్లు అని సలహా ఇచ్చింది. ఈ క్రమంలో మెక్‌ డోనాల్డ్స్‌ వాళ్లు జాబ్‌ ఇచ్చారు. అక్కడ ఐదు రోజులు చేశాడు. చాలెంజ్‌ ప్రకారం వారం తర్వాత దాన్ని వదిలేయాలి. రెండో జాబ్‌ వేరేచోట చేయాలి. ఎందుకంటే ఒకచోట నెలరోజులపాటు ఉద్యోగం చేస్తే అందులో నేర్చుకోడానికి ఏమీ ఉండదు. పైగా కష్టమంటే ఏంటో తెలియదు. అందుకే దాన్ని వదిలేసి వేరే ప్రయత్నం మొదలుపెట్టాడు.
       ''నేను ఒక ప్రైవేట్‌ పైలట్‌ లైసెన్స్‌, +×A డైమండ్‌ గ్రేడింగ్‌ సర్టిఫికేట్‌ హౌల్డర్‌ కలిగిన అమెరికాలో చదువుకున్న యువతని, కానీ హైదరాబాద్‌లో నాకు ఏమీ ఉపయోగపడలేదు. ఆ తర్వాత, నా దగ్గర డబ్బు లేకపోవడంతో నేను ఉద్యోగాల కోసం వెతకడం మొదలుపెట్టాడు. సికింద్రాబాద్‌లో ఒక లాడ్జి రూ.100. అక్కడ 17 మందితో కలిసి రూమ్‌ షేర్‌ చేసుకుంటు న్నాడు. ఇప్పుడు ఉద్యోగం వెతుక్కోవడమే తన ముందున్న పెద్ద లక్ష్యం. మూడు రోజులు కష్టపడ్డాక, ప్రముఖ ఫుడ్‌ జాయింట్‌లో ఉద్యోగం వచ్చింది. ఛాలెంజ్‌లో భాగంగా, నేను అక్కడ 5 రోజులు పనిచేశాడు. రూ. 4,000 జీతం తీసుకొని ఉద్యోగాన్ని వదులుకున్నాడు.
       ఈసారి అమీర్‌పేటలో హేమంత్‌ అని ఓ హైదరాబాదీ పరిచయం అయ్యాడు. కొద్దిసేపు మాట్లాడ గానే ఫ్రెండ య్యాడు. మాటల్లోనే ఇద్దరూ పావ్‌భాజీ తిన్నారు. ఈ కాస్త సమయంలోనే భోజనం పెట్టించాడేంటి అని హితార్ధ్‌ ఆశ్చర్యపోయాడు. అతనికి తెలిసిన ఫ్రెండుకి బన్సీలాల్‌ పేటలో వైట్‌ బోర్డు తయారుచేసే కంపెనీ ఉంది. అక్కడికి పంపాడు. అక్కడ మార్కెటింగ్‌ జాబ్‌. అక్కడా ఐదు రోజులు. తర్వాత డెలివరీ బోరు అవతారం. ఒకసారి ట్రాఫిక్‌ పోలీస్‌ అడిగాడు.. ఒక్కడివే ఇంత సామాను ఎలా మోసుకుపోతావు అని. తప్పదు కదా సర్‌ పొట్టకూటి కోసం అన్నాను అని చెప్పుకొచ్చాడు. అయితే ఒక్కటే సమస్య. అతను మళ్లీ 5 రోజులు పని చేసి 1500 రూపాయలు సంపాదించాడు. అతను 4 వారాలలో 4 ఉద్యోగాలు మార్చాడు. నెలాఖరులోగా రూ. 5000 సంపాదించాడు. ఎక్కడ ఉద్యోగం చేసినా నెలాఖరునే జీతం ఇస్తారు. మరి హితార్ధ్‌ నెల రోజులు ఒకేచోట జాబ్‌ చేయొద్దని షరతు. మరి పూట ఎలా గడవాలి అన్నది పెద్ద సమస్య. అందుకే ఫలానా సమస్య వల్ల ఉద్యోగం వదిలేస్తున్నా అని అబద్ధం చెప్పి, వారం రోజుల జీతం తీసుకుని వేరేచోట ప్రయత్నం. ఈ ప్రయాణంలో ఒక రిక్షావాలా కలిశాడు. కొన్ని రోజులు అతడితో కలిసి ప్రయాణం. ఒక సాధువుతో కొన్ని దినాలు.. రోడ్డు పక్క బండి మీదనే టిఫిన్‌. ఫుట్‌ పాత్‌ మీద మీల్స్‌ పాయింట్‌లోనే భోజనం.
       మూడో వారం అడిడాస్‌లో ఉద్యోగం. అదే రోజు ఇనార్బిట్‌ మాల్‌లోని చిల్లీస్‌ రెస్టారెంట్‌లోనూ జాబ్‌ వచ్చింది. జేడ్‌ బ్లూ వాళ్లు కూడా నౌకరీ ఇస్తామన్నారు. ఇంకోచోట కూడా ప్లేస్‌మెంట్‌ కన్ఫమ్‌ అయింది. అలా ఒకే రోజులో నాలుగు ఉద్యోగాలు వచ్చాయి. అందులో మొదట అడిడాస్‌ ఎంచుకున్నాడు. బాగా చేస్తే నెలకు 28వేలు ఇస్తామన్నారు అక్కడ వారం చేశాడు. నాలుగో వారం జేడ్‌ బ్లూలో పనిచేశాడు. అయితే ఎక్కడ పనిచేసినా వర్క్‌ ప్లేసులో పాలిటిక్స్‌ లేవు అంటాడు హితార్ధ్‌. సాధారణంగా ఏ ఆఫీసులో అయినా కొత్తవాళ్లను తొక్కేయాలి అని చూస్తారు. కానీ అదష్టం కొద్దీ తనకలా జరగలేదు అంటాడు. నేనెవరో వాళ్లకు తెలియదు. వాళ్లెవరో నాకు తెలియదు.. అయినా నాకెందుకు వాళ్లు సహాయం చేయాలి? నా మీద ఇంత జాలి ఎందుకు చూపించాలి? ఇందులో ఏదో తెలియని కనెక్షన్‌ ఉంది. మంచీ, మానవత్వం ఇంకా లోకంలో ఉన్నాయి కాబట్టే ఊరుకాని ఊరిలో బతికాను అంటాడు. ప్రత్యేకంగా హైదరాబాదీల మనసు బంగారం అని కితాబిచ్చాడు. ఏ సంబంధమూ లేని నన్ను భాగ్యనగరం అక్కున చేర్చుకుందని సంతోషంతో చెప్పాడు. ఉద్యోగం కావాలని, కష్టాల్లో ఉన్నానని ఒక కట్టుకథ చెప్తే వెనకాముందూ ఆలోచించకుండా అనేక మంది స్పందించిన తీరు నచ్చిందన్నాడు. ఇప్పటివరకు వరి అన్నం ఎలా వుంటుందో అతడికి తెలియదు. హైదరాబాద్‌ పుణ్యమాని అది తినడం నేర్చుకున్నాను అంటాడు.
       తెల్లగా క్యూట్‌గా ఉండే యువకుడు నిజానికి సాధారణ తరగతి వ్యక్తిలా ఎవరకి కనిపించలేదు. గరీబుల పిల్లాడినంటే ఎవరూ నమ్మలేదు. 'మనల్ని నమ్ముకుని బతికేవారికి మనం ఏం చేస్తే సంతోషిస్తారో అది నేను నేర్చుకున్నాను' అంటాడు హితార్ద్‌. మొత్తం మీద నెలరోజుల పరీక్ష పూర్తయింది. తాను ఎక్కడ ఉన్నాడో ఇంట్లోవాళ్లకు చెప్పగానే వాళ్లు ఆగమేఘాల మీద హైదరాబాద్‌ వచ్చారు.
       హితార్థ్‌ చెల్లెలు కపాలి తన అన్న గురించి చెబుతూ ''మేము హైదరాబాద్‌ వచ్చి మా సోదరుడు నివసించిన, పని చేసిన ప్రదేశాలను సందర్శించినప్పుడు నేను ఆశ్చర్యపోయాను. ఇది మాకు చాలా కష్టమైన పని, నమ్మడానికి కష్టమైన పరిస్థితి, కానీ మమ్మల్ని నిలబెట్టడానికి, మానవులను అలాగే డబ్బు ప్రాముఖ్యతను గౌరవించడానికి ఈ సంప్రదాయాన్ని సజీవంగా ఉంచుతున్న నా అన్నను చూసి నేను గర్వపడుతున్నాను''.