చుట్టూ చీకటి కొండలు
పల్లేర్లు పరుచుకున్న దారులు
అడుగు తీసి అడుగు వేస్తే
పాదాలకు చుట్టుకొనే పగల పాములు
దూరమెంతో.. చేరే తీరమెక్కడో
అంతు చిక్కని అనంత పయనం

ఏ గాలికి దీపం ఎప్పుడు ఆరుతుందో
చిల్లుపడి, నావ ఎక్కడ మునుగుతుందో
అంతా తాయిమాయి తండ్లాట

అయినా నడక సాగాలి
నడకలింకా నేర్వని నాలుగు పసి కెరటాలను
తీరానికి చేర్చే తిమిర సమరంలో
ఏకాంత కడలివీ నువ్వే
అలలనెదిరించి నడిచిన నావవూ నువ్వే
అలసటెరుగక నడిపిన సరంగువూ నువ్వే

తిమింగలాలను తప్పించి
అమంగళాలను దాటించి
కాలాన్ని కత్తిమొనపై నిలిపి
కడకు తీరానికి మమ్ముచేర్చి
అందనంత దూరానికి నువ్వెళ్ళిపోయావు

నువ్వు లేని లోకమిప్పుడు
చుక్కలు రాలిన ఆకాశంలా
మొక్కలు మొలవని ఎడారిలా
దిక్కులు కానరాని దిగులు ప్రయాణంలా
దీనమై, హీనమై, శూన్యమై
బ్రతుకు రంపపు కోతై లోలోన రక్తమోడుతుంది

ఇయ్యాల అమ్మల దినమంట
తాతలైన వాళ్ళైనా, తండ్రులైన వాళ్ళైనా
పావురంగా, గావురంగా
అమ్మ ఒడిలో పసిపిల్లలై
ముసి ముసి నవ్వులతో మురిసిపోతున్నరు
నన్నెందుకమ్మా అమ్మ లేని వాన్ని చేశావు

పొద్దుపొడుపు కంటే ముందు
పొద్దుగాల్ల లేసి నీ మొకమే జూ సెటోన్ని
ఇప్పుడు ఏ దిక్కు జూసినా
శూన్యమే దిక్కైంది

ఇంద్రలోకమో... చంద్రలోకమో
నాకైతే తెల్వదు గానీ
చంద్రబింబం లాంటి నీ మొకం మీద
ముద్దు పెట్టుకునుటానికి
అన్ని లోకాలూ దాటి నీ
కన్నపేగు కోసం ఒక్కసారి కదిలి రామ్మా

బతుకు నాకిచ్చి నువ్వెళ్ళి పోయినంక
ఇప్పుడు బతుకమ్మ పండుగచ్చింది
ఏ వరుసలో ఏ పువ్వు పేర్చినా
నీ నవ్వు మొకమే కనిపిస్తుంది.

నువ్వు లేవన్న నిజం
నిలువెల్లా నిప్పులా కాలుస్తుంది
కనులు మూసినా తెరిచినా
కాలాన్నెదిరించిన నీ కన్నీటి యాత్రే గుర్తొస్తుందమ్మా
నెత్తిమీద నిండు వడ్ల బస్తా
ఒక చేతిలో నేను

ఇంకో చేతిలో సాయానికో కట్టె
గంగలో దిగి
ఆ ఒడ్డు నుంచి ఈ ఒడ్డుకు
ఒక్కో బస్తా నువు జారగొడుతుంటే
నీ దుక్కంలో కారిన కన్నీళ్ళతో
కలిసి పారినట్లే అనిపించింది గంగ.

తాత ఇచ్చిన నాలుగు వడ్ల బస్తాల సాయం కోసం సాహసోపేతంగా నడిచిన నీ అడుగులు
నా బతుకు పయనంలో
భరోసా నింపిన పాద ముద్రలు

ఇంటిని కాజేయాలని
కాచుకున్న గుంట నక్కలను
గడ్డపారతో అడ్డంగా నిల్చొని ఎదిరించిన
నీ గుండె నిబ్బరమే కాదె
నా గుండెల్లో గుట్టంత ధైర్యాన్ని నింపింది.

లేమితనంలో నువ్వు
ఒక్కో కడపా ఎక్కి దిగుతుంటే
నీ వేలు పట్టుకొని నడిచిన నన్ను
తెలిసీ తెలియని వయసులోనే
తొలిచిన ప్రశ్న
ఇంతగా పేరుకున్న అంతరాలు
అంతమయ్యేదెట్లా?
ఆనాటి అలజడులే కదమ్మా
నాకు కొత్త దారుల్ని పరిచయం చేసింది

రోజంతా ఉపాసమున్న మాకు
పెరట్లో అట్టిగనే కాసిన ఆనెపుకాయలను
ఉడికించి ఆ పూట ఆకలి దీర్చి
పిడికెడు బియ్యమైనా దొరకని పరీక్షా కాలాన
ఎట్టికి దెచ్చిన తౌడును రొట్టెలుగా కాల్చి
తినిపిచ్చి తీరొక్క శోకం దీసిన
దుక్కంలోంచే కదమ్మా నేను
దూసిన కత్తినై మెరిసింది.

దీపంతోపాటు, నువ్వూ కాలిపోతూ
ఎన్ని రాత్రులనో కరగదీసి
బీడీలు చుట్టి, ఊపిరితిత్తుల్ని
పొగజూరిన ఉత్తి తిత్తులుగా మార్చుకున్న
నీ వేదనలోంచే కదా నాలో వేల శోధనలు వెల్లువెత్తింది

ఇప్పటిదాకా ముళ్ళ గాయాలను నువ్వు మోసి
పూల వాసనలు మాకు పంచావు
నన్ను పూలు లేని కొమ్మను చేసి
గాలికి మలిగిన వత్తివై నువ్వారిపోయావు

ఇప్పుడు నాకంటూ మిగిలిందల్లా
తడియారకుండా ఉన్న
నీ తలపుల తవ్విపోతలే
నడిచే దారుల్లో
నీ విలువల విత్తనాల్ని నాటుకోవడమే
పొడిచే పొద్దు
నీ ముద్దు మోమేనని మురిసి పోవడమే.

మాలో వెలుగుతున్న, మమ్మల్ని వెలిగిస్తున్న
ప్రాణ దీపం నువ్వే కదమ్మా !

- గాజోజు నాగభూషణం, 9885462052